Wishful
Στίξη
Σουλατσάρω αμέριμνη πάνω στην πρότασή σου
Αγκαλιάζω με δέος μερικά θαυμαστικά που βρίσκω διάσπαρτα
Γέρνω την πλάτη μου για λίγο σε κάποια κόμματα να ξαποστάσω
Γλιστράω κρυφά στις παρενθέσεις σου και σ' αφουγκράζομαι
Ψάχνω να εξηγήσω τον γρίφο σου στην άνω κάτω τελεία σου
Κρεμιέμαι απ' την απόστροφό σου και κάνω κούνια γελώντας
Ενώνω τις παύλες που βάζεις στο δρόμο μου και τις κάνω τάβλες πάνω τους να τεντωθώ
Τρέχουν τα μάτια μου απορίες σε κάθε σου ερωτηματικό
Ανοίγω τα εισαγωγικά σου να να δω τι λόγια κουβαλάνε και τα κλείνω με φροντίδα μην ταράξω τις λέξεις
Φαντάζομαι κόσμους μαγικούς μπροστά μου κάθε που συναντιέμαι με τα αποσιωπητικά σου
Κοιτάζω ψηλά σαν το φεγγάρι την άνω τελεία σου και σ' ονειρεύομαι
Περιδιαβαίνω κάτω απ' τους αστερίσκους σου και γεμίζουν τα μαλλιά μου αστρόσκονη
Σκοντάφτω που και που σε καμιά τελεία σου κι όταν σηκώνομαι ανησυχώ μήπως στην επόμενη λέξη σου την συνοδέψεις και με παύλα
Κι έτσι λήξει άδοξα ένας ωραίος περίπατος στην Στίξη σου. -
Background music https://youtu.be/82xcICYq11Y
Αίσθηση σχεδόν εικόνα
Διακλαδώνονται τα συναισθήματα
Μπλέκονται και με τις σκέψεις
Όλα μαζί φυτό παράξενο
Βγάζει ρίζες, πλέκει φύλλωμα
Μεγαλώνει μέσα σ' εμένα
Ακόμη και χωρίς εμένα
Τα άνθη του παρηγοριά στις αισθήσεις μου
Μα τα αγκάθια του στις απολήξεις των νεύρων μου
Καταδικασμένη νά 'μαι ο κήπος.
background music https://youtu.be/_-QeCCgIyvA
Επικήδειος ( 11-6-2020 )
Η μετουσίωση του βίτσιου, του ακραίου, συχνά και του αντιπαθητικού σε ποιήματα μοναδικά αυθεντικά. Αλήθεια χωρίς φτιασίδια. Τα ποιήματά σου τα κάνω κυρίως αφή παρά εικόνα. (Αν ο Θεός έχει τσίπα, μ' αυτό το επίθετο θα σε έχει πάει σφαίρα στον παράδεισο, κι ας μην σου αξίζει ίσως.)
Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
background music https://youtu.be/E3g0UlHNGxc
Διπλή Διάσταση Διαβίωσης
Δe one
Αϋπνία η βασανιστική.
Βαφτιστικό όνομα
Ακροβάτης του νου
Η ενοχή της λύπης
Πάντα έβρισκα την βεβιασμένη, φορεμένη χαρά που συνοδεύεται από υπαγορευμένα χαμόγελα πιο θλιβερή από την φανερή, αυθεντική λύπη. Αυτά τα Χριστούγεννα διεκδίκησα το δικαίωμα στη μελαγχολία και αφέθηκα στη λυτρωτική αγκαλιά της λύπης. Μιας λύπης χωρίς ουσιαστικό προσωπικό αίτιο, μιας λύπης αντίλαλου στην δυστοπία του όλου γύρω μου. Πολυτέλεια θα μου πεις. Ε, αυτή την χρονιά, μέσα στην επιλεγμένη μοναξιά μου, έκανα δώρο στον εαυτό μου αυτή την πολυτέλεια. Κανένα επιτηδευμένο χαμόγελο.
Αναλογίζομαι πόσο εκπαιδευμένοι στη "χαρά" έχουμε υπάρξει όλοι από μικρά παιδιά, τότε που οφείλαμε να είμαστε χαρούμενοι επειδή "έχουμε άφθονο φαγητό" ενώ τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε, αργότερα γιατί είμαστε υγιείς ενώ " κοίτα πόσοι παλεύουν με αρρώστιες γύρω σου", μετά επειδή είχαμε μια καλή δουλειά ενώ" θερίζει η ανεργία" και κάπως έτσι, βολεμένοι στην εύνοια της τύχης μας μέσα σ'αυτό το πλαίσιο της μόνιμης σύγκρισης με τα χειρότερα, μάθαμε να απεμπολίζουμε την λύπη απ΄τα συναισθήματά μας γιατί μας μάθανε να μην έχουμε δικαίωμα σ'αυτήν. Είμαστε προνομιούχοι και άμα λυπόμαστε πρέπει να νιώθουμε ενοχές γιατί φτάνουμε στην ύβρη και η ύβρις τιμωρεί ,και θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε. Και σ' αυτόν τον αέναο κύκλο ενοχών και φόβου που μας μπλέξανε από μικρά παιδιά, μάθαμε να καταπιέζουμε " αρνητικά " συναισθήματα και να αυτοχαστουκιζόμαστε κάθε φορά που πάει να ξεπηδήσει από μέσα μας μια υποψία θλίψης, δείγμα αγνωμοσύνης και αχαριστίας αφού " τα έχουμε όλα, δεν μας λείπει τίποτα".
Well, I've got news for you mum! Καμιά φορά μέσα στην τύχη μου, που ούτε δεν αναγνωρίζω, ούτε δεν εκτιμώ, νιώθω μια βαθειά θλίψη. Θέλω να βουτηχτώ σάυτή, χωρίς τύψεις, θέλω να κλάψω για παράπονα μικρά ή μεγάλα, θέλω να κλάψω για μένα, για σένα, για το παιδί που δεν έχει να φάει, για τον άρρωστο που παλεύει με τον θάνατο, για τον άνεργο που φυτοζωεί, για κάθε τι που παέι στραβά μέσα μου και γύρω μου. Θέλω να λυπηθώ χωρίς ενοχές κι ας είναι Χριστούγεννα, κι ας μην ταιριάζει στο κλίμα.
Δικαίωμα στην μελαγχολία! Τό'χω;
Background music https://youtu.be/5rOiW_xY-kc
Χριστούγεννα κλειδωμένα ( 25-12-2020 )
Τα φτερά μας ψαλιδίστηκαν τόσο πολύ, η πτήση κατέληξε σε πτώση τόσες φορές, που πλέον και το βλέμμα που στρέφουμε στον ουρανό είναι επώδυνο. Ο ήλιος μας ισχνός απ'την αρρώστια, των άστρων μας η λάμψη μασκοφορέθηκε και θόλωσε, κι εμείς ,σαν κουρδισμένα ξύλινα παιχνίδια, στεκόμαστε ακόμη κάτω από τα θλιβερά μας Χριστουγεννιάτικα δέντρα, σε μια μάταιη κι επώδυνη αναπαράσταση περασμένων Χριστουγέννων, εποχών ευοίωνων, τότε που η ελπίδα είχε ακόμη δυνατό φως. Αλλά δεν πείθουμε. Δεν μας πείθουμε. Ψελλίζουμε ευχές με μάτια σβησμένα, με φωνή διστακτική, με ύφος παραίτησης, όπως όταν δίνουμε υπόσχεση που ξέρουμε ότι δεν θα τηρήσουμε ποτέ.
Όμως ο ποιητής μου απαντάει
For the one
Μεταλαβιά
Σκέψεις μετά την ρίψη του κύβου
Ακούς Ελύτη? Τό' γδαρα το πρέπει. Από το γιώτα ίσαμε το πι. Όπως με πρόσταξες. Άει να δούμε τώρα..
Ο αλήστου μνήμης γαμήλιος αμφίδρομος βασανισμός. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Οι δέκα πληγές του σ'αγαπώ.
Αλυσιδωτές αντιφάσεις.
Ανυπολόγιστες οι ζημιές, ανέρχονται σε ύψος εκατομμυρίων δακρύων.
Aπό μελανιές, μία στο πόδι που βρήκα στο τραπέζι, μία στο μέτωπο που βρήκα στο ντουλάπι και μία στην ψυχή που βρήκα στη σκέψη σου.
Ανακατανομή εσωτερικού πλούτου.
Κάνε το σωστό σου.
Κοινές αναμνήσεις και άλλα μυθεύματα.
Το κουράγιο για declutterring, σημαντικό για σπίτια και ψυχές.
Πυκνή πλέξη από όψιμα λόγια έρωτα. Πάλιωσε όμως το πλεκτό, δεν ζεσταίνει πια. Ξεθώριασε και το χρώμα...
Πόσο πιο σιωπηλοί θα ήμασταν οι άνθρωποι αν είχαμε πλήρη επίγνωση του αντίκτυπου της κάθε λέξης μας.
Και σε πόσα κομμάτια να τεμαχίσουμε την αλήθεια για να πάρουμε όλοι από ένα?
Ωχ! Κάτι τσαλακωμένα συναισθήματα στο συρτάρι. Μην ξεχάσω να τα πετάξω αύριο.
Η μον(η)αξια.
Από μέρη του λόγου, θα ήμουν σίγουρα ρήμα, και μάλιστα δράσης. Tρέχω, πέφτω τσακίζομαι, σηκώνομαι, ξανατρέχω.
Μου αρέσει αυτή που γίνομαι περισσότερο απ'αυτή που είμαι.
Μο(υ)ντάρω (σ)τη ζωή μου.
The art of reinventing yourself.
background music https://youtu.be/R-wxSP1MA1c
Όταν σκοτεινιάζει
Ζητείται Τόλμη
Σχόλιο στον στίχο του Μ.Αναγνωστάκη "σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις"
Πολλές φορές ακολουθώ την συμβουλή σου, ποιητή, και καρφώνω τις λέξεις σαν πρόκες. Μόνο που μετά κοιτάζω τις παλάμες μου κι έχουν δυο τρύπες που αναβλύζουν αίμα. Για άλλον είχα τα καρφιά μου, ποιητή, όχι για μένα. Με ξεγέλασες. Ας είναι - πάλι σ'αγαπώ.
background music https://youtu.be/SzlrtzkFpoM
Συνειδητοποίηση καραντίνας
I did it my way
Ancora una notte in bianco
Αυτές οι φωνές οι προαιώνιες που αλυχτούν μέσα μου σαν ερινύες,αυτές οι φωνές που έχουν χέρια και πόδια και με τραβάνε,με κλωτσάνε,με σπρώχνουν,με περιπαίζουν,με μπερδεύουν,με ξαγρυπνούν. Αυτές οι φωνές που έχουν τα πρόσωπα όλων και κανενός,αυτές οι φωνές που πνίγουν την δική μου.
Κάποια φεγγάρια...
Αμφιρρέπω και πελαγοδρομώ. Με στήνω στον τοίχο, σημαδεύω, με σκοτώνω, με λυπάμαι, μ'ανασταίνω και φτου κι απ 'την αρχή. Ψευδαίσθηση θανάτου, ψευδαίσθηση ζωής.
Background musi https://youtu.be/GlwUwMgRd0I
Ατέρμονο στροβίλισμα
Αντιφατικών συναισθημάτων
Αντάρα μέσα μου
Μα στην επιφάνεια ατάραχη
Και το βήμα εκεί, στον αέρα•
Πολύ μεγάλη για επανάσταση
Πολύ νέα για θάνατο
Η εξάντληση που επιφέρει η επίγνωση του μάταιου ( της λέξης, της φωτιάς, του επιφωνήματος ), οδηγεί συχνά στη σιωπή. Απάθεια το λένε ή αδιέξοδο?
background music https://youtu.be/8FB9GYkIT3E
Γραμμένο την εποχή της συγκατάβασης
Το τέλος του κόσμου
( Του δικού μου, όχι ολόκληρου )
Για μια εξαγνιστική βροχή, καλοκαίρι του '20
Χαϊκού του καιρού
Για αυτούς που ξέρουν την αλήθεια μας
Χαϊκού του διαφορετικού
Έρωτα ένωση πρώτη
/Χαϊκού της άνωσης και της ένωσης/
Ένας έρωτας κάποτε
Μια κεφάτη μέρα του Ιούλη του '20
/ Χαϊκού του χορού /
Η πρώτη αχτίδα του ήλιου Εκεί που κρέμεται το αναπάντεχο Πόσο αβίαστα μου χαράζει χαμόγελο Ξημερώνει χαρά η θερινή αυγή Ανέφελα τα μάτ...
