Βόλτα στον ήλιο
Περπατάω μόνη μου κάτω από έναν αναζωογονητικό ήλιο και νιώθω τις ακτίνες του να ρουφάνε σαν σφουγγάρι την σκοτεινιά από μέσα μου. Φωτίζεται ο κόσμος ξανά κι η ανάσα σαν να ελευθερώνεται από τους κόμπους των τελευταίων ημερών. Αδειάζει το μυαλό και αφήνονται οι αισθήσεις ελεύθερες να βολτάρουν σε μνήμες, να ξυπνήσουν, να ελπίσουν, να απαιτήσουν . Κάτι τέτοιες στιγμές πιάνω το σώμα μου να εύχεται την αποκοπή απ' το μυαλό, ίσως κι απ' την ψυχή ακόμη. Να θέλει να είναι αυτόνομο, απαλλαγμένο απ' τα υπερβολικά βάρη που του φορτώνει το πνεύμα, σαράκι που το τρώει μια ζωή και το υποβάλλει σε στερήσεις, στο όνομα μιας ιδέας, μιας αντίληψης, μιας αυτοαξιολόγησης, ίσως και απλώς μιας ριζωμένης κοινωνικής προκατάληψης που, όπως συμβαίνει συνήθως, ενδύθηκε τον μανδύα της συνειδητής επιλογής για να επιβιώσει.
Ψάχνει το σώμα απενεχοποίηση για τις αισθήσεις του, τις επιθυμίες του. Το έμαθα να ζει στη σκιά του πνεύματος όλα αυτά τα χρόνια και τώρα, όψιμα σχεδόν, εξεγείρεται, σαν έτοιμο να αντιμετωπίσει τον μόνιμο δυνάστη του και να διεκδικήσει ό,τι του αναλογεί.
Αλλά ξέρεις τί; Κατά βάθος ούτε το ίδιο πια πιστεύει στην αυθυπαρξία του. Έχει μάθει τόσα χρόνια να διακλαδώνεται και να ανθίζει μόνο στην γη του συναισθήματος και της πνευματικής συνάφειας και μόνο του, όσο κι αν διαμαρτύρεται, ξέρει πως είναι αμήχανο κι αδέξιο. Και η επανάστασή του μάλλον ανούσια πια• έτσι, για την τιμή των όπλων μόνο.
background music https://youtu.be/GSUuWz4jNHw
