Me, myself and I
Ωραίο ήχο κάνουν τα κουτάκια στο μυαλό μου που σπάνε.
Είχα βάλει εκεί τακτικές και βολεμένες τόσες σκέψεις.
Ωραίο ήχο, ναι.
Αν και λίγο τρομακτικό.
Είχα βάλει εκεί τακτικές και βολεμένες τόσες σκέψεις.
Ωραίο ήχο, ναι.
Αν και λίγο τρομακτικό.
Η εξάντληση που επιφέρει η επίγνωση του μάταιου ( της λέξης, της φωτιάς, του επιφωνήματος ) οδηγεί συχνά στη σιωπή. Απάθεια το λένε ή αδιέξοδο;
Ναι, στην αοριστία του κενού κουλουριάζομαι συχνά. Με κλειστά μάτια μοιάζει φωλιά.
( Κουράστηκα.)
Θα πάψουν άραγε ποτέ να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι ή θα είμαι πάντα με ένα Ω! στη σκέψη;
Η απόχρωση της λέξης. Το χρώμα της φράσης. Η επίδραση τους πάνω μου και μέσα μου.
Aπ΄όπου.
Έρχομαι, εξέρχομαι, ενίοτε υπεισέρχομαι, κυρίως αντιπαρέρχομαι.
( Λέω να φύγω τελικά )
Η βία της ξαφνικής εικόνας. Και δεν γίνονται και όλες delete. Κάτι μένει και μ' αρρωσταίνει.
Μου έπεσε το πρώτο άλφα από το θαύμα. Μ' έπιασε εξαπίνης η συνειδητοποίηση αυτή. Μα πρόσεχα τόσο.
Μου αρέσει αυτή που γίνομαι περισσότερο από αυτή που είμαι.
Note to self:
Να επιλέγω ανθρώπους που με εμπνέουν να είμαι η καλύτερη εκδοχή μου. Ο κακός εαυτός μου με ταράζει.
Note to self:
Να μην τιμωρώ το μέλλον για το κακό παρελθόν.
Κι αυτή η επιμονή μου να βλέπω ένα κάποιο φως σε κάθε ανθρώπινο σκοτάδι έχει αρχίσει να με σκοτεινιάζει ανησυχητικά.
Λιγοστεύω.
(Αν) ισορροπώ επικίνδυνα.
Οι γέροι κλαίνε πιο εύκολα ή τα μικρά παιδιά;
Να κατατάξω κι εγώ την ψυχή μου κάπου.
Ζωσμένη εκρηκτικά ματαιότητας κυκλοφορούσα και σήμερα.
Ο πραγματικός εαυτός μου εγκλωβίστηκε μέσα στη ζωή μου.
Και σαν πεθάνω, δέντρο να με κάνετε. Να είμαι όπως έζησα. Πόδια ρίζες γερά στην γη, χέρια κλαδιά υψωμένα στον ουρανό.
Background music https://youtu.be/tT2gVblzFvY
