Νά'το πάλι το φεγγάρι
μονίμως στο απυρόβλητο
Καταντάει εκνευριστικό
Πάντα τόσο ωραίο κι αγέρωχο
Μας φτύνει στα μούτρα
Γελάει σαρκαστικά
Κι εμείς το χαζεύουμε
Χαμογελώντας σαν ηλίθιοι•
Κάτι τέτοιες στιγμές
Συμμαχώ με τον ήλιο
(Τουλάχιστον αυτός συμπάσχει)
Background music https://youtu.be/LWz0JC7afNQ
(Με αφορμή ένα επιβεβλημένο τεστ και μια χαμηλή μέση επίδοση)
Σήμερα θέλω να χειροκροτήσω τους μαθητές μου.Αυτά τα "έφηβα γεράκια" που τους κόψαμε ξαφνικά τα φτερά, χωρίς να φταίνε καιχωρίς να οφείλουν να είναι σε θέση να αντέξουν το επιβεβλημένο παράλογο.
Παιδιά που απαιτούμε να κάθονται ώρες μπροστά σε μια οθόνη και να ακούνε τις πιεστικές φωνές μας για απόκτηση γνώσης,την ίδια στιγμή που τους στερούμε την γνώση στο πρωτογενές και πιο ουσιαστικό της επίπεδο, το βιωματικό.
Γιατί πλέον το μάθημα είναι μια φωνή, χωρίς βλέμμα, χωρίς άγγιγμα, χωρίς χαμόγελο.Κι εμείς οι μεγάλοι; Γονείς και δάσκαλοι να απαιτούμε να προχωρήσουν, να μάθουν, να μορφωθούν.
Κι αυτά να αισθάνονται λίγοι και μικροί όταν δεν καταφέρνουν το ακατόρθωτο και η ενοχή να γίνεται άρνηση κι η άρνηση ενοχή και κάπου εκεί να αρχίζουν και τα ψυχοσωματικά.
Αυτά τα παιδιά που χάσανε την σχολική τάξη, το διάλειμμα στην αυλή , τις εκδρομές, το μοίρασμα του γέλιου και του κλάματος με τους συμμαθητές τους, ό,τι δλδ μπορεί να ισορροπήσει την σκληρή δουλειά που απαιτείται απ'αυτούς ως μαθητές, που χάσανε ό,τι δεν επιστρέφεται.
Σ'αυτά τα παιδιά, που οι Αχρείοι "Άριστοι" μας επέβαλαν να βαθμολογήσουμε, τί βαθμό έπρεπε να βάλω; Ε, φέτος δεν θέλω να βαθμολογώ, θέλω μόνο να τα χειροκροτώ. Τους χρωστάω ένα ευχαριστώ που αντέχουν και μια συγγνώμη που δεν φροντίσαμε τον κόσμο τους καλύτερα.
Πυρακτώθηκε το όνειρο
Έγινε μάζα φλόγες
Πήρε δρόμο
Βρίσκω κεντρί ελπίδα
Βλασταίνω δρασκελιά
Το φτάνω!
Background music https://youtu.be/Yam5uK6e-bQ
Δεκαετία του 80, κάπου στη Θεσσαλονίκη, άνοιξη, απέξω πασχαλιές να μοσχομυρίζουν, ένα μικρό κορίτσι βυθισμένο σε μια "Πολυάννα" , μια μαμά να μαγειρεύει στην κουζίνα, κι ο Καλογιάννης στην κασέτα ξανά και ξανά, "Άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη".
(Ανοιχτό ήταν, κι αυτόν τον αέρα αθωότητας που φυσούσε στην εποχή πόσο αργά θα τον εκτιμούσαμε.)
Background music https://youtu.be/o4326RVQSQ8
Αγαπώ τα βιβλία τα μεταχειρισμένα, τα ταλαιπωρημένα. Αυτά με τις κιτρινισμένες σελίδες απ'τον καιρό και την χρήση. Που οι σελίδες τους είναι διπλωμένες στην άκρη, που έχουν υπογραμμίσεις, άτσαλες σημειώσεις στο περιθώριο, ίσως και κάνα λεκέ από καφέ ή κρασί. Που κάποια γράμματα είναι μουτζουρωμένα από δάκρυα. Αυτά που μυρίζουν χαρτί ανακατεμένο με άνθρωπο. Τα βιβλία που δεν διαβάστηκαν απλώς, αλλά βιώθηκαν, κουβάλησαν συναίσθημα, σκέψη, έγιναν ψυχή και μνήμη.
Όταν διαβάζω τέτοια βιβλία είναι σαν να μου μιλάνε εκτός απ'τον συγγραφέα και οι προηγούμενοι από μένα αναγνώστες. Τους φαντάζομαι να χαμογελούν, να συνοφρυώνονται, αναρωτιέμαι αν ένιωσαν ό,τι εγώ σε μια κάποια παράγραφο, συνδέομαι μαζί τους με έναν τρόπο ξεχωριστό και τους κουβαλάω μέσα μου με τον ίδιο τρόπο που κουβαλάω το καταστάλαγμα του ίδιου του βιβλίου.
(Ειδικά όταν αγαπήσω έναν άνθρωπο, θέλω το διαβασμένο του βιβλίο σχεδόν όσο το χάδι του.)
Background music https://youtu.be/ua2k52n_Bvw
Ο ήλιος που συμμάχησε πάλι
με την Αλκυόνη
Η αμυγδαλιά που άνθισε ανεξαρτήτως
Τα μανταρίνια που ωρίμασαν και φέτος
Η αληθινή κανονικότητα είναι πάντα εκεί.
Η δική μας δεν ήταν ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Background music https://youtu.be/rnKbImRPhTE
Πότε θα'ρθούν τα χελιδόνια
να ψαλιδίσουν τους χειμώνες
απ' τα μάτια μας;
Πότε τα βουλιαγμένα όνειρα
Θα πεζέψουν πάλι το κύμα;
Θέλω να δω ανθρώπους ανθισμένους
Θέλω να τρέξω δρόμους ανοιχτούς
Αυτή η άνοιξη πρέπει να πάρει εκδίκηση για όλα
Μέχρι και για τα λιωμένα φτερά του Ίκαρου
Background music https://youtu.be/laDU6IAs-Lw
Πόσο μ'αρέσει το πορτοκάλι Η λέξη πιο πολύ απ' το φρούτο Η ροή του λόγου του Αυτο το ρο και το λάμδα Στη σωστή απόσταση Όπως ορίζετα...
