(Με αφορμή ένα επιβεβλημένο τεστ και μια χαμηλή μέση επίδοση)
Σήμερα θέλω να χειροκροτήσω τους μαθητές μου.Αυτά τα "έφηβα γεράκια" που τους κόψαμε ξαφνικά τα φτερά, χωρίς να φταίνε καιχωρίς να οφείλουν να είναι σε θέση να αντέξουν το επιβεβλημένο παράλογο.
Παιδιά που απαιτούμε να κάθονται ώρες μπροστά σε μια οθόνη και να ακούνε τις πιεστικές φωνές μας για απόκτηση γνώσης,την ίδια στιγμή που τους στερούμε την γνώση στο πρωτογενές και πιο ουσιαστικό της επίπεδο, το βιωματικό.
Γιατί πλέον το μάθημα είναι μια φωνή, χωρίς βλέμμα, χωρίς άγγιγμα, χωρίς χαμόγελο.Κι εμείς οι μεγάλοι; Γονείς και δάσκαλοι να απαιτούμε να προχωρήσουν, να μάθουν, να μορφωθούν.
Κι αυτά να αισθάνονται λίγοι και μικροί όταν δεν καταφέρνουν το ακατόρθωτο και η ενοχή να γίνεται άρνηση κι η άρνηση ενοχή και κάπου εκεί να αρχίζουν και τα ψυχοσωματικά.
Αυτά τα παιδιά που χάσανε την σχολική τάξη, το διάλειμμα στην αυλή , τις εκδρομές, το μοίρασμα του γέλιου και του κλάματος με τους συμμαθητές τους, ό,τι δλδ μπορεί να ισορροπήσει την σκληρή δουλειά που απαιτείται απ'αυτούς ως μαθητές, που χάσανε ό,τι δεν επιστρέφεται.
Σ'αυτά τα παιδιά, που οι Αχρείοι "Άριστοι" μας επέβαλαν να βαθμολογήσουμε, τί βαθμό έπρεπε να βάλω; Ε, φέτος δεν θέλω να βαθμολογώ, θέλω μόνο να τα χειροκροτώ. Τους χρωστάω ένα ευχαριστώ που αντέχουν και μια συγγνώμη που δεν φροντίσαμε τον κόσμο τους καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου