Terra Incognita
Η γοητεία που ασκεί πάνω μας το άγνωστο, είναι η ευχή και κατάρα που μας ωθεί στην δημιουργία και στην καταστροφή. Το ανακουφιστικό που ενέχει η οικειότητα ανθρώπων και τόπων, είναι συχνά το ίδιο στοιχείο που κάνει το θεριό μέσα μας να βρυχάται πιο δυνατά, για να δηλώσει την ύπαρξή του, να μας κεντρίσει, να μας θυμίσει την δίψα μας για την γνώση που υπάρχει κάπου αλλού. Μας καλεί το ηλιοβασίλεμα της χώρας που δεν ταξιδέψαμε, μας γοητεύει ο άνθρωπος που φανταζόμαστε ότι υπάρχει κάπου, μας ιντριγκάρει ό,τι δεν είδαμε, δεν γευτήκαμε, δεν κατακτήσαμε.
Η ίδια αυτή η λαχτάρα όμως που μας δίνει ώθηση και κυρίως την αίσθηση ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί, όταν είναι έντονη και βασανιστική, μπορεί να μας ξεγελάσει. Το ανικανοποίητο παραμονεύει στην γωνία να μας χαλάσει την στιγμή, το παρόν, την αξία του ό,τι έχουμε. Την μπολιάζει με το όνειρο και όπως κάθε τι που συγκρίνεται με το όνειρο, βγαίνει ηττημένη, φαντάζει μικρή κι ασήμαντη.
Βέβαια, τις περισσότερες φορές νικάει η σοφία και η σύνεση της ευγνωμοσύνης για τα ήδη κεκτημένα, ο φόβος της ύβρης και η δύναμη της λογικής που μας τραβάει απ'τα μαλλιά, όταν η παράτολμη σκέψη φυσήξει μια πνοή επικίνδυνη και απειλητική για τα κεκτημένα μας.
Νικάει όμως στ'αλήθεια; Ή την κρυφή ήττα της θα την βρούμε χωμένη σε φαινομενικά αναίτιες θλίψεις, σε αδικαιολόγητους θυμούς και ξαφνικούς ψυχαναγκασμούς;
Τί είναι άραγε πιο δύσκολο; Να πείσεις τον εαυτό σου για την παρούσα ευτυχία σου ή να μην σταματάς να την κυνηγάς με όποιο κόστος;
background music https://youtu.be/qrDEq5J-O9Q
