27.12.20

DEATH OF A POET

 Επικήδειος ( 11-6-2020 )


Η μετουσίωση του βίτσιου, του ακραίου, συχνά και του αντιπαθητικού σε ποιήματα μοναδικά αυθεντικά. Αλήθεια χωρίς φτιασίδια. Τα ποιήματά σου τα κάνω κυρίως αφή παρά εικόνα. (Αν ο Θεός έχει τσίπα, μ' αυτό το επίθετο θα σε έχει πάει σφαίρα στον παράδεισο, κι ας μην σου αξίζει ίσως.)


ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

background music https://youtu.be/E3g0UlHNGxc




26.12.20

ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ


Ένα βλέμμα σ'ένα άστρο

Στη γλυκερή ανταλλαγή στιγμών θλιβερών μικροζωών που περνάει μπροστά απ' την οθόνη μου, αρπάζω με την άκρη του ματιού μου κομμάτι του ουρανού μ' ένα αστέρι μόνο του, με ύφος τολμηρό κι αντάρτικο -κι έτσι πιο ωραίo- και σαν να θυμήθηκα κάτι απ' τη ζωή, τότε που έμοιαζε με τον εαυτό της.


Πανσέληνος Αυγούστου

Και βασανίστηκε ο στίχος από την πένα τόσων άτεχνων και δραπέτευσε μια νύχτα με πανσέληνο.
Πόση κακοποίηση έχει υποστεί το δόλιο το φεγγάρι    
με πρόσχημα την ποίηση.

ΥΓ. Και νά'ταν μόνο το φεγγάρι


Περσεϊδες

Δεν έκανα ευχή. Άνοιξα το στόμα να πέσει μέσα λίγη αστερόσκονη.
(Την γεύση σου είχε.)


Χειμωνιάτικος ήλιος

Ένα μάτσο ηλιαχτίδες, αλλά τι να τις κάνεις έτσι δεμένες γερά μ'αυτό το συρματόπλεγμα; 
Απορροφώνται κι αυτές στη γενική ματαιότητα.

ΣΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΝΕΎΡΟΥ

Διπλή Διάσταση Διαβίωσης 


Δe one


Διαταραχή Διάλυσης 
Δύσθημη Διάδραση 
Δύστροπη Διάθεση
Δυστονία Δίσημη
Διατάραξη Δυσάρεστη 
Δαιμόνια Δρώμενα 
Δρακόντεια Δώρα
Δανεικά Διέξοδα
Δαγκωματιές Δεινές
Δαίμονα•Δεύρο!

Δe oΔer

Δέχτηκε Δώρο 
Δισάκι Δίχωρο
Δρόμος Δείχτηκε 
Δόση Διάθεσης 
Δίψα Διάδρασης
Δάση Δασιά
Δέρμα Δροσιά 
Δονήσεις Δεκτές 
Δεήσεις Διπλές 
Διθύραμβος•Δες!

( Δια Δυνατούς Δύτες )

ΑΥΠΝΊΑ

Αϋπνία η βασανιστική.


Ευδοκιμεί σε πνεύματα θερμά και ανήκει στην οικογένεια των αγχοφόρων.
Χαρακτηριστικό της είναι τα λογχοειδή φύλλα της που φύονται μεμονωμένα μέσα στον εγκεφαλικό λοβό.
Τα άνθη της είναι συνηθέστερα μαύρα και με μεγάλα πέταλα.
Σπανίως συναντάται με λευκά άνθη κι ακόμη σπανιότερα με ροζ.
Είναι αυτοφυής, αλλά μπορεί και να καλλιεργηθεί σε μυαλοχώραφα από έμπειρους μόνο καλλιεργητές.
Βασικός εχθρός της η Γαλήνη. 
Η ασθένεια αυτή προκαλεί μεγάλη εξασθένιση του φυτού λόγω της μεγάλης φυλλόπτωσης και μείωση της παραγωγής μέχρι ακαρπίας.
Για την αντιμετώπιση της Γαλήνης και διασφάλιση της ευδοκίμησης της Αϋπνίας της Βασανιστικής συνιστάται τακτικό ράντισμα με μείγμα στρες, μνήμης και λύπης.


ΠΏΣ ΣΕ ΛΕΝΕ;

 


Βαφτιστικό όνομα

- Πώς σε λένε; 
-Τι φεγγάρι έχει; 
- Δηλαδή; 
- Ευ (Δυσ) (Α) μορφί α


I'm Nobody!
Who are you?
Are you Nobody too?
 Emily Dickinson


ΑΚΡΟΒΑΤΏ

 Ακροβάτης του νου



Πάνω κάτω στο τεντωμένο σκοινί. Κάτω γκρεμός, πάνω ουρανός. Ούτε πέτρα να σκοντάψω, ούτε φτερό για να πετάξω.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Η ενοχή της λύπης 


Πάντα έβρισκα την βεβιασμένη, φορεμένη χαρά που συνοδεύεται από υπαγορευμένα χαμόγελα πιο θλιβερή από την φανερή, αυθεντική λύπη. Αυτά τα Χριστούγεννα διεκδίκησα το δικαίωμα στη μελαγχολία και αφέθηκα στη λυτρωτική αγκαλιά της λύπης. Μιας λύπης χωρίς ουσιαστικό προσωπικό αίτιο, μιας λύπης αντίλαλου στην δυστοπία του όλου γύρω μου. Πολυτέλεια θα μου πεις. Ε, αυτή την χρονιά, μέσα στην επιλεγμένη μοναξιά μου, έκανα δώρο στον εαυτό μου αυτή την πολυτέλεια. Κανένα επιτηδευμένο χαμόγελο. 

 Αναλογίζομαι πόσο εκπαιδευμένοι στη "χαρά" έχουμε υπάρξει όλοι από μικρά παιδιά, τότε που οφείλαμε να είμαστε χαρούμενοι επειδή "έχουμε άφθονο φαγητό" ενώ τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε, αργότερα γιατί είμαστε υγιείς ενώ " κοίτα πόσοι παλεύουν με αρρώστιες γύρω σου", μετά επειδή είχαμε μια καλή δουλειά ενώ" θερίζει η ανεργία" και κάπως έτσι, βολεμένοι στην εύνοια της τύχης μας μέσα σ'αυτό το πλαίσιο της μόνιμης σύγκρισης με τα χειρότερα, μάθαμε να απεμπολίζουμε την λύπη απ΄τα συναισθήματά μας γιατί μας μάθανε να μην έχουμε δικαίωμα σ'αυτήν. Είμαστε προνομιούχοι και άμα λυπόμαστε πρέπει να νιώθουμε ενοχές γιατί φτάνουμε στην ύβρη και η ύβρις τιμωρεί ,και θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε. Και σ' αυτόν τον αέναο κύκλο ενοχών και φόβου που μας μπλέξανε από μικρά παιδιά, μάθαμε να καταπιέζουμε " αρνητικά " συναισθήματα και να αυτοχαστουκιζόμαστε κάθε φορά που πάει να ξεπηδήσει από μέσα μας μια υποψία θλίψης, δείγμα αγνωμοσύνης και αχαριστίας αφού " τα έχουμε όλα, δεν μας λείπει τίποτα". 

Well, I've got news for you mum! Καμιά φορά μέσα στην τύχη μου, που ούτε δεν αναγνωρίζω, ούτε δεν εκτιμώ, νιώθω μια βαθειά θλίψη. Θέλω να βουτηχτώ σάυτή, χωρίς τύψεις, θέλω να κλάψω για παράπονα μικρά ή μεγάλα, θέλω να κλάψω για μένα, για σένα, για το παιδί που δεν έχει να φάει, για τον άρρωστο που παλεύει με τον θάνατο, για τον άνεργο που φυτοζωεί, για κάθε τι που παέι στραβά μέσα μου και γύρω μου. Θέλω να λυπηθώ χωρίς ενοχές κι ας είναι Χριστούγεννα, κι ας μην ταιριάζει στο κλίμα. 

Δικαίωμα στην μελαγχολία! Τό'χω;

Background music https://youtu.be/5rOiW_xY-kc

25.12.20

ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα κλειδωμένα ( 25-12-2020 )

Τα φτερά μας ψαλιδίστηκαν τόσο πολύ, η πτήση κατέληξε σε πτώση τόσες φορές, που πλέον και το βλέμμα που στρέφουμε στον ουρανό είναι επώδυνο. Ο ήλιος μας ισχνός απ'την αρρώστια, των άστρων μας η λάμψη μασκοφορέθηκε και θόλωσε, κι εμείς ,σαν κουρδισμένα ξύλινα παιχνίδια, στεκόμαστε ακόμη κάτω από τα θλιβερά μας Χριστουγεννιάτικα δέντρα, σε μια μάταιη κι επώδυνη αναπαράσταση περασμένων Χριστουγέννων, εποχών ευοίωνων, τότε που η ελπίδα είχε ακόμη δυνατό φως. Αλλά δεν πείθουμε. Δεν μας πείθουμε. Ψελλίζουμε ευχές με μάτια σβησμένα, με φωνή διστακτική, με ύφος παραίτησης, όπως όταν δίνουμε υπόσχεση που ξέρουμε ότι δεν θα τηρήσουμε ποτέ.

Όμως ο ποιητής μου απαντάει

"Και πάλι λες δεν είναι δυνατό
όλες αυτές οι ευχές να ψεύδονται
και πάλι λες δεν είναι δυνατή
τέτοια πανταχόθεν σύμπτωση,
δεν είναι δυνατή τέτοια πανταχόθεν συμπαιγνία"

Κώστας Μόντης, " Χριστουγεννιάτικες κάρτες "

24.12.20

ΜΕΤΑΛΑΒΙΑ

 

For the one



Μεταλαβιά


Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα Της
Ευθυτενές και ως φυτό αναρριχώμενο

Λάβετε φάγετε τούτο το εστί το πνεύμα Της
Ελικοειδές και εσαεί αναπτυσσόμενο

( Όποιος δεν νήστεψε το φιλί, μόνο αντίδωρο )


Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Σκέψεις μετά την ρίψη του κύβου 


Ακούς Ελύτη? Τό' γδαρα το πρέπει. Από το γιώτα ίσαμε το πι. Όπως με πρόσταξες. Άει να δούμε τώρα..

Ο αλήστου μνήμης γαμήλιος αμφίδρομος βασανισμός. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Οι δέκα πληγές του σ'αγαπώ.

Αλυσιδωτές αντιφάσεις.

Ανυπολόγιστες οι ζημιές, ανέρχονται σε ύψος εκατομμυρίων δακρύων.

Aπό μελανιές, μία στο πόδι που βρήκα στο τραπέζι, μία στο μέτωπο που βρήκα στο ντουλάπι και μία στην ψυχή που βρήκα στη σκέψη σου.

Ανακατανομή εσωτερικού πλούτου.

Κάνε το σωστό σου.

Κοινές αναμνήσεις και άλλα μυθεύματα.

Το κουράγιο για declutterring, σημαντικό για σπίτια και ψυχές.

Πυκνή πλέξη από όψιμα λόγια έρωτα. Πάλιωσε όμως το πλεκτό, δεν ζεσταίνει πια. Ξεθώριασε και το χρώμα...

Πόσο πιο σιωπηλοί θα ήμασταν οι άνθρωποι αν είχαμε πλήρη επίγνωση του αντίκτυπου της κάθε λέξης μας.

Και σε πόσα κομμάτια να τεμαχίσουμε την αλήθεια για να πάρουμε όλοι από ένα?

Ωχ! Κάτι τσαλακωμένα συναισθήματα στο συρτάρι. Μην ξεχάσω να τα πετάξω αύριο.

Η μον(η)αξια.

Από μέρη του λόγου, θα ήμουν σίγουρα ρήμα, και μάλιστα δράσης. Tρέχω, πέφτω τσακίζομαι, σηκώνομαι, ξανατρέχω.

Μου αρέσει αυτή που γίνομαι περισσότερο απ'αυτή που είμαι.

Μο(υ)ντάρω (σ)τη ζωή μου.

The art of reinventing yourself.


background music https://youtu.be/R-wxSP1MA1c


DARKER

 Όταν σκοτεινιάζει


Οι νύχτες γεμίζουν μαύρες νεφέλες σκέψεων
Απουσία ονείρων, απουσία σχεδίων
Αναιρούμαι•
Το σώμα φωνάζει όσα κρύβει επιμελώς η ψυχή
Αρρωσταίνω•



ΤΟΛΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

 

Ζητείται Τόλμη


Και το κουτί της Πανδώρας που κρατάς κλειστό;
Πώς είσαι σίγουρος ότι έχει μόνο δεινά;
Μεγαλώσαμε, μη φοβάσαι 
Πάρε το κλειδί, άνοιξε το 
Τα δεινά τα ζήσαμε αλλού 
Τώρα σε μας θα μείνει η Ελπίδα 
Ήξερε ο Δίας, θεός ήταν, τι στην ευχή!



ΣΑΝ ΠΡΟΚΕΣ

 Σχόλιο στον στίχο του Μ.Αναγνωστάκη "σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις"

 


Πολλές φορές ακολουθώ την συμβουλή σου, ποιητή, και καρφώνω τις λέξεις σαν πρόκες. Μόνο που μετά κοιτάζω τις παλάμες μου κι έχουν δυο τρύπες που αναβλύζουν αίμα. Για άλλον είχα τα καρφιά μου, ποιητή, όχι για μένα. Με ξεγέλασες. Ας είναι - πάλι σ'αγαπώ.

background music https://youtu.be/SzlrtzkFpoM

ΜΟΝΑΞΙΑ

Συνειδητοποίηση καραντίνας


Πλένω το μυαλό μου με νερό και σαπούνι
Αποστειρώνω την καρδιά μου με αντισηπτικό
Σ ' αυτές τις άγριες μέρες της απομόνωσης
Μ' αγριεύει πιο πολύ η συνειδητοποίηση
Της από πριν, εν μέσω πλήθους, μοναξιάς μου


background music https:// youtu.be/U6gSyDAr8ek

MY WAY

I did it my way


Απόπειρα επαναπροσδιορισμού 
εαυτού και των πέριξ αυτού
Reset ξανά και ξανά 
Χίλιες φορές αναίρεση ονείρου 
Παρά προκαταβολική καταδίκη 
Πόσες φορές σε θάνατο είπες; 
Δις; Τρις; 
Δεν πειράζει, το πάω κι έτσι. 
Έχω υπάρξει νεκρή 
Το αντέχω, οκ

NOTTE IN BIANCO

 


Ancora una notte in bianco

Αυτές οι φωνές οι προαιώνιες που αλυχτούν μέσα μου σαν ερινύες,αυτές οι φωνές που έχουν χέρια και πόδια και με τραβάνε,με κλωτσάνε,με σπρώχνουν,με περιπαίζουν,με μπερδεύουν,με ξαγρυπνούν. Αυτές οι φωνές που έχουν τα πρόσωπα όλων και κανενός,αυτές οι φωνές που πνίγουν την δική μου.


Δεν το 'χα σκοτώσει το τέρας. Το 'χα όμως κοιμήσει
Τι τα σκαλίζουμε; 
Ξύπνησε τώρα και με δάγκωσε μια γερή. 
Έτσι, για να μην τρέφω αυταπάτες. 
Δέσμια, μου φώναξε, και στο στόμα του λίγο σάρκα μου.
Πάλι θυσία στον Μορφέα το παιδί που δεν υπήρξα
Δεύτερο δέρμα οι μνήμες•
Εξάντληση

ΣΕ ΛΙΜΠΟ

 

Κάποια φεγγάρια...


Αμφιρρέπω και πελαγοδρομώ. Με στήνω στον τοίχο, σημαδεύω, με σκοτώνω, με λυπάμαι, μ'ανασταίνω και φτου κι απ 'την αρχή. Ψευδαίσθηση θανάτου, ψευδαίσθηση ζωής.

Background musi https://youtu.be/GlwUwMgRd0I




23.12.20

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



Το σαμποτάζ του χρόνου


Αντίφαση

Ατέρμονο στροβίλισμα
 Αντιφατικών συναισθημάτων
Αντάρα μέσα μου
Μα στην επιφάνεια ατάραχη
Και το βήμα εκεί, στον αέρα•
Πολύ μεγάλη για επανάσταση
Πολύ νέα για θάνατο

 background music https://youtu.be/UXmQmPc5CnA

ΣΙΩΠΩ

Η εξάντληση που επιφέρει η επίγνωση του μάταιου ( της λέξης, της φωτιάς, του επιφωνήματος ), οδηγεί συχνά στη σιωπή. Απάθεια το λένε ή αδιέξοδο?




Επιλεκτική σιωπή

Σπασμωδικές κινήσεις αναζήτησης ζωής-
Δεν ξέρω ποιον φωνάζω
Δεν ξέρω τι φωνάζω
Τελικά σιωπώ-
Σιωπή.


background music https://youtu.be/8FB9GYkIT3E

 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ( ΜΟΥ )

                                            

Γραμμένο την εποχή της συγκατάβασης



 Το τέλος του κόσμου

 ( Του δικού μου, όχι ολόκληρου )

Δεν λέω πως ήρθε ξαφνικά
Διάτρητο το μυαλό απ’ τα σκάγια
Πολλές οι προειδοποιητικές βολές

Ένθεν και ένθεν
Μα υπήρξε τόσο βολικός αυτός ο κόσμος
Η αίσθηση του ανήκειν
Η ψευδαίσθηση της ανθρώπινης κτήσης
Αυτό το εις τους αιώνας ανακυκλούμενο ψέμα
Ο γάμος
Εις σάρκα μίαν
Εις σάρκα καμίαν τείνει
Φαγώνονται βλέπεις αμοιβαία
Με αγάπη πάντα
Δεν φοβείται μόνον η γυνή τελικά
Ο ανήρ φοβείται εξίσου
In sickness and in health
Ποια αόρατα νήματα μας δένουν;
Πού βρίσκουν τόσοι άλλοι το μαχαίρι;
Αφού ους ο Θεός συνέζευξεν…
Bullshit
Αλλά όχι, μαχαίρι εμείς δεν βρίσκουμε
Σ ‘αυτό το αέναο τέλος θα ισορροπούμε
Πιες τον καφέ σου, αργήσαμε
Και πάρε αυτό το βλέμμα αγκίστρι
Δεν το αντέχω άλλο πάνω μου
Δεν φεύγω
Άνθρωπος μη χωριζέτω
Το τέλος προβλέπεται ατελεύτητο
Worry not
Την νέα αρχή επιτυχώς απεταξάμην
(Σκέπασε το παιδί να μην κρυώσει)





ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ



Για μια εξαγνιστική βροχή, καλοκαίρι του '20



Χαϊκού του καιρού

Ουρανόνερο
Γης ανασεμιά πνοή 
Χοροσταλίτες

Κεραυνόπτωση
Αστραπής βροντόγελο
Ανταροδείκτες

ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΚΡΙΒΟΥ


'Ομορφη μαγιάτικη μέρα του '20

                    


Χαϊκού του ακριβού

Κοραλοκαρδιές
Μεταξωτοί πανσέδες
Φουσκοδεντριές

Αστερόσκονες
Ζαφειρένιοι μπαχτσέδες
Ηλιολουλουδιές



 

ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ

Για αυτούς που ξέρουν την αλήθεια μας


                      


Χαϊκού του διαφορετικού

Πλέκω αλήθειες
Κόμπους σε πυκνό σκοινί
Και σου το πετώ

Πνίγω συνήθειες  
Βράχους σε μισή ζωή
Μέσα σου βουτώ



ΧΑΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Έρωτα ένωση πρώτη



 /Χαϊκού της άνωσης και της ένωσης/

Σύμπλεγμα κορμών
Φύλλα κλαριά και ρίζες
Τόξα σώματα

Αύρας άγγιγμα
Ανασεμιά στο στόμα
Μυραγκάλιασμα


ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ

Ένας έρωτας κάποτε


Χαϊκού του μοναδικού
Έρως κρύσταλλο
Στα βλέμματα θάλασσα
Νερά καθάρια

Ανάσα βαθειά
Φιλιά προαιώνια
Αγάπη γυαλί

Χάδια μετάξι
Των σωμάτων σμίξιμο
Ζωή στην αρχή

ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ


Μια κεφάτη μέρα του Ιούλη του '20

                         


/ Χαϊκού του χορού /

Στροβιλίσματα
Χέρια πόδια σύννεφα
Χοροκύματα

Ηλιοφίλημα
Χάδια γέλια θρόισμα
Γλυκοσκίρτημα

 

ΧΑΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

                       ΧΑΙΚΟΥ

Συχνά συμβαίνει να μην μπορώ να τιθασεύσω σκέψεις και συναισθήματα και να τα χωρέσω σε συνηθισμένο ποίημα ή πεζό, και τότε τα δάχτυλά μου αρχίζουν να μετρούν συλλαβές ρυθμικά - πέντε, εφτά, πέντε - και οι λέξεις μου φτιάχνουν χαϊκού. Το πολύ συγκεκριμένο της φόρμας τους βάζει τον χαμό του μυαλού σε κάποια τάξη και η έκφραση πειθαρχεί σ'ένα πλαίσιο, που εκείνη την στιγμή δεν νιώθω φυλακή αλλά καταφύγιο. Η έμφαση της φόρμας στην κάθε μία λέξη, ο τρόπος που την φωτίζει και την αναδεικνύει ως αυτοδύναμη μες στη λιτότητα της λειψής φράσης, νομίζω πως κρύβει την ιδιαίτερη σοφία του λαού που την συνέλαβε.

                Χαϊκού του χαμού και του                                            εγκλεισμού

                        


Παρακμή ωρών
Σημαίας υποστολή
Βεβιασμένη

 Στέρηση στιγμών
Λάθη στην αναπνοή
Κερματισμένη

Του τοίχου κάδρο 
Σκέτο χ χωρίς άρμα
Ξεκρεμασμένο

Καμιά ελπίδα
Κι αυτό το μέγα θαύμα
Απατημένο

Του μυαλού τέλμα
Γενική δυσπραγία
Αοριστία


ΕΙΣΠΝΟΗ-ΕΚΠΝΟΗ

                                              

                                          ΕΙΣΠΝΟΗ-ΕΚΠΝΟΗ



Νιώθω την ανάσα του χρόνου που ξεψυχά στον λαιμό μου . Σκέφτομαι κι εγώ τις δικές μου. 'Αλλες γρήγορες και κοφτές - προσπάθειες επιβίωσης σε ομηρεία πανικού.  Άλλες ήρεμες και ρυθμικές -  δώρα γαλήνης σε ευφορία τοπίου εσωτερικού. Τις ζυγίζω και οι δεύτερες βγαίνουν λυπηρά λιγότερες.                                                

Μετράω βήματα γενναία όμως αυτή την χρονιά. Αποφάσεις που βάλτωναν στην ατολμία και γινόταν θυσία στο βωμό της σύμβασης, επιτέλους πάρθηκαν. Η ελευθερία, κι ας είχε τίμημα κομμάτια σάρκας και ψυχής, κατακτήθηκε. Στις μέρες  όμως του εγκλεισμού που μας καταδίκασες, έμοιαζε ψευδεπίγραφη κι αυτή. Οι μέρες θλίψης πολλές και η ζωή σε παρένθεση.                                                                            

Με δάγκωσες γερά αυτή τη φορά, χρόνε. Σου χρεώνω δυο ρυτίδες, πολλές νύχτες αγρύπνιας και μια  προδοσία. (Αυτή δεν αγγίζεται ακόμη, άσ'τη...άλλη φορά.)     


background music https://youtu.be/UFdfzNMV52Q  

ΠΡΆΓΑ

Ατέλειωτα βήματα σε πλακόστρωτα σοκάκια  Χίλιοι πυργίσκοι καρφώνονται στο βλέμμα μου  Όλη η πόλη μυσταγωγία Και το παρόν σε πλήρη ήττα  Με τ...