ΚΎΒΟΙ ΖΆΧΑΡΗΣ

 

Ανοίγω το παράθυρο πού'χει θέα στο τίποτα
- ξέρεις, είναι τόσο ξεκούραστο το κενό ώρες ώρες-
Κάνω δρασκελιά να το σκάσω απ'τη δυστοπία
Αλλά μπλέκονται τα μαλλιά μου στα κλαδιά του ανέφικτου
Και τα μυαλά μου σκοντάφτουν στα σκοτάδια
-Πού να πας ξεμαλλιασμένη 
Πού να πας ξεμυαλισμένη-
Κάπως έτσι ξεμένω πάντα εδώ
Να υποκρίνομαι ζωή
Κόβοντας κυβάκια το μέλλον μου
Να χω ζάχαρη για τον καφέ της παρηγοριάς 
- ξέρεις, αυτόν τον πρωινό για να βγει μια μέρα ακόμη-.

Background music https://youtu.be/SDXnGQTtkXo