Ένας τύπος συνηθισμένος
Σε πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον
Απ'το βλέμμα του κρεμόταν μια καχυποψία
Κι ας ήταν το χαμόγελο διάπλατο
Ζύγισε με μια φευγαλέα ματιά την τάξη του
Εμάς τους δύσπιστους δηλαδή
Και ίσως μέσα του μετάνιωσε που ήρθε
Μετά από οδοντίατρο είπε
Τί ταλαιπωρία, σκέφτηκα
Ο σαρκασμός του ήταν πολύ υπόγειος
Δεν τον αντιλαμβανόσουν εύκολα
( Ίσως και να μην υπήρχε )
Όμως κάτω από 'κείνα τα ουδέτερα σχόλια
Για όσα η τάξη είπαμε και γράψαμε
Υπήρξε μία κριτική
Την κράτησε για τον εαυτό του
Από ευγένεια;
Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει που στο τέλος
Κάτι έμεινε
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μείνει κάτι;
Δεν ήταν τόσο συνηθισμένος ο τύπος τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου