Αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι που καθορίστηκαν από τα ίδια βιβλία, μαγνητίζονται με έναν τρόπο, σε οποιοδήποτε ετερόκλητο περιβάλλον κι αν βρίσκονται. Υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας, ακαθόριστος, μυστικός, σιωπηλός και κυρίως τόσο ανακουφιστικός.
Προσπαθώ να ισορροπήσω
Πάνω στο τεντωμένο ασταθές
Του προδιαγεγραμμένου
Η τήξη της παγωμένης μου
Επίστρωσης με σαστίζει
Η ρευστότητα του ονείρου
Διαχέεται στην πραγματικότητα
Του δέρματός μου
Τρομάζω και παραπαίω
Το επόμενο βήμα μετέωρο
Και το φεγγάρι να κρατιέται
Από δυο τρεμάμενα χέρια
Δε μιλάμε πια για τα ουσιώδη
- αν ας πούμε άρεσε στη ροδιά που ο ποιητής την έλεγε τρελή-
Μόνο ξερνάμε πικραμένα γκροτέσκα σύμφωνα
κυρίως απ'τα μάτια μας κι αυτά
Δεν μιλάμε πια για τα ουσιώδη
- αν ας πούμε η πρωινή πάχνη
σκοτώνει την ζωή απ'το χορτάρι-
Μόνο δαγκώνουμε τη θλίψη
ή την κάνουμε λίστα για ψώνια
εκβιάζοντας μια ψεύτικη χαρά
Δεν μιλάμε πια για τα ουσιώδη
- αν ας πούμε η βροχή ενοχλείται
όταν την διακόπτει ο ήλιος-
Μόνο αναμασάμε τις ίδιες μέρες
με τα κύτταρά μας στον καναπέ
εμείς πιο νεκροί κι απ'αυτά
- Σε σκουντάω, ζεις; -
Σήμερα με ξύπνησε
Ένας θρασύς στίχος
Με τόσο βίαιο τρόπο
Μου τράβηξε το πάπλωμα
Με τράβηξε απ'τα μαλλιά
Με κοίταξε αλαζονικά
Κι απαίτησε να γραφτεί
Εδώ και τώρα
Δεν σήκωνε κουβέντα•
Κι εγώ προς έκπληξη μου
Υπάκουσα πρώτη φορά
-Και μάλιστα με προθυμία-
Σε κάποιον γένους αρσενικού.
Πήγα να καταπιώ μια μεγάλη δόση λήθης
Μήπως και μουδιάσουν οι πόνοι
Άδικος κόπος
Πνίγηκα, ξερόβηξα
Κι από κείνη την ώρα φτύνω μνήμες
( Πώς λέγεται το μπούμερανγκ στα ελληνικά;)
Ήπια ένα ποτήρι τρεχούμενο θυμό
Τράβηξα το φερμουάρ της απόγνωσης μέχρι το λαιμό
Και βγήκα στο πάρκο βόλτα
Έκατσα και σε παγκάκι•
Τόση αναρχία
Μάλιστα.
Ανοίγω το παράθυρο πού'χει θέα στο τίποτα
- ξέρεις, είναι τόσο ξεκούραστο το κενό ώρες ώρες-
Κάνω δρασκελιά να το σκάσω απ'τη δυστοπία
Αλλά μπλέκονται τα μαλλιά μου στα κλαδιά του ανέφικτου
Και τα μυαλά μου σκοντάφτουν στα σκοτάδια
-Πού να πας ξεμαλλιασμένη
Πού να πας ξεμυαλισμένη-
Κάπως έτσι ξεμένω πάντα εδώ
Να υποκρίνομαι ζωή
Κόβoντας κυβάκια το μέλλον μου
Να χω ζάχαρη για τον καφέ της παρηγοριάς
- ξέρεις, αυτόν τον πρωινό για να βγει μια μέρα ακόμη-.
Ατέλειωτα βήματα σε πλακόστρωτα σοκάκια Χίλιοι πυργίσκοι καρφώνονται στο βλέμμα μου Όλη η πόλη μυσταγωγία Και το παρόν σε πλήρη ήττα Με τ...
