Τελευταία μέρα της χρονιάς σήμερα και σκέφτομαι ότι πιο σοκαριστική και ταυτόχρονα παράδοξη, σε πολλά επίπεδα, χρονιά, δεν έχω ζήσει. Το σοκ του να έρχεσαι αντιμέτωπος με την τραγική αλήθεια ότι η ζωή σου δεν σου ανήκει, ότι αποφασίζουν οι άλλοι ακόμη και για το πώς και πού θα ανασάνεις, είχε κόστος βαρύ.
Από την άλλη, ένα παράδοξο με κυνηγούσε συνέχεια φέτος. Όσο καλύτερα έμαθα τον εαυτό μου και είδα ξεκάθαρα την αλήθεια του, τόσο θόλωσε η κρίση μου για τους άλλους. Ανατράπηκαν μέσα μου θεωρίες και εικόνες που είχα για πολλούς και έπεσα πολλές φορές απότομα απ' το σύννεφό μου.
Όση ελευθερία απέκτησα σε προσωπικό επίπεδο, τόσο εγκλωβισμένη στις έξω από μένα συνθήκες βρέθηκα.
Όση χαρά πήρα από ανθρώπους, τόση λύπη μου προκάλεσαν τελικά.
Και κάπως έτσι έχασα θετικά κομμάτια του εαυτού μου, δομικά συστατικά μου,και έπιασα τον εαυτό μου να αφήνεται πολύ συχνά σε σκέψεις και συμπεριφορές κυνικές. Ασπίδα; Αντίδραση; Άλλος θα έλεγε ότι απλώς ωρίμασα. Εγώ το ονομάζω φθορά και δεν μ' άρέσει.
Αν έχω λοιπόν μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο είναι να μου δώσει πίσω τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μου και κυρίως να μου ξαναφέρει την ποιητική ματιά με την οποία έβλεπα πάντα τον κόσμο και όσους ζουν σ' αυτόν. Τώρα θα μου πεις...οκ, αλλά...ναι, ξέρω... αλλά "τί νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;"
background music https://youtu.be/_i5fBY3a5Q0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου