LOCKDOWN PART 2

 Lockdown thoughts and feelings

🔐Τραβάω με τον χάρακα ίσιες γραμμές.Ζωγραφίζω μόνη μου τα κάγκελα. Μπαίνω πίσω απ'αυτά και παίρνω μαζί μου αγαπημένους ποιητές, μουσικές και κάνα δυο ανθρώπινες θύμησες. Έτσι, για την ψευδαίσθηση ότι εγώ επέλεξα αυτή την φυλακή.

🔐Ασάφεια. Εξάντληση.Θολό τοπίο εντός και εκτός. Ο κόσμος όλος σε εκκρεμότητα.

🔐Μασκα(ρεμενη ) θλίψη all around.

Aσφυξία και κυριολεκτική πλέον, λες και αυτή η μέσα μας δεν ήταν αρκετή.

🔐Το επώδυνο της υπόθεσης δεν είναι  ότι χάσαμε την ελευθερία μας -γιατί πραγματικά ελεύθεροι δεν υπήρξαμε ποτέ έτσι κι αλλιώς-, είναι ότι χάσαμε την επίφασή της. Ήταν μια κάποια παρηγοριά τόσα χρόνια.

🔐(  Πόσο θα αντέξουμε να ζούμε εντός παρενθέσεων; )

🔐Τουλάχιστον θα έχουμε πάντα στίχους για να αντέχουμε τους τοίχους.

🔐Να λιώνει η λογική σου στην κάθε μέρα της αλλόκοτης βίας και στον ορίζοντα τί; 

Ένα χέρι; Σκέτο; 

Και υπάρχει ή το φαντάστηκες;

( Ξέχασες βλέπεις και το άγγιγμα.)

🔐Προσήλθαμε εθελουσίως, ή έστω χωρίς αντίσταση, σ'αυτή την νέα δικτατορία του τρόμου.

( Αυτό να μην ξεχάσουμε να το αφήσουμε απέξω στις μελλοντικές μας αφηγήσεις. )

🔐Σάστισε και το συναίσθημα και δεν βρίσκει λέξη να περιγραφεί.

🔐Πού πουλάν ανάσες να μου πάρω δυο;

🔐Ακόμη κι οι φωνές αισιοδοξίας με κραυγές απόγνωσης μοιάζουν πια.

🔐Χωρίς χρώματα, χωρίς αρώματα, χωρίς αισθήματα, χωρίς αγγίγματα.

🔐Πάρε δυο στίχους. Γερούς. Τέντωσε τους σαν σκοινιά και πέρνα ολόκληρος ανάμεσά τους. Πρώτα το κεφάλι, ύστερα το σώμα . Μείνε εκεί, μέσα στο ποίημα. Χωρίς μάσκα• να ανασάνεις.

🔐Τίποτα πιο θλιβερό από την διαβρωτική επίδραση του Φόβου στις ψυχές και στις συνειδήσεις μας. Απόπειρα αλλοίωσης της ουσίας μας.

🔐Μόνη αντίσταση στο διατεταγμένο σύμπλεγμα Φόβου και Ζόφου η μνήμη και η κρίση. 

(Τουλάχιστον όχι όλα αμάσητα!)

🔐Η βαρβαρότητα της πληροφορίας που σου δόθηκε χωρίς να τη ζητήσεις. 

🔐Κι ένα μόνιμο αίσθημα τύπου επί ποδός πολέμου.

🔐Άλλοτε βολή κατά βολή, άλλοτε βολή κατά ριπάς, τις σφαίρες πάντως τις τρώμε ημερησίως. Κυρίως αυτοπυροβολούμαστε.

🔐Σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που μας φορέσανε κατάσαρκα ,σ'αυτό το κλουβί με κάγκελα από παράνοια.

 Εδώ θα είμαι μέχρι να μην αντέχω να είμαι.

🔐 Κάποιοι φάροι αχνοφαίνονταν που και που, σβήνουν κι αυτοί. Με ένα φακό στο χέρι πόσο μακριά να πας; Τελειώνουν κι οι μπαταρίες. Ξεμείναμε στα πέριξ.

background music https://youtu.be/WUOtCLOXgm8