TOY ΤΑΣΟΥ
Ακόνισα το μαχαίρι της θλίψης
Έκοψα κομμάτια την οδύνη
Τη μοίρασα σε συγγενείς και φίλους
Ψέματα ήταν τελικά
Δεν λιγοστεύει ο πόνος
Που μοιράζεται
Ίδιος ο βράχος στο στήθος μου
Ίδια η μελανιά στο βλέμμα μου
Για τα μάτια σου
Τα παράθυρα στο παιδί που υπήρξα
Τα για πάντα κλεισμένα
Για τα δικά μου ζωντανά κομμάτια
Που θάφτηκαν μαζί σου
Κι ο ποιητής ψέματα έλεγε
Δεν είναι οι κάργιες στα κεραμίδια ο θάνατος
Δεν είναι οι γυναίκες που δεν ξέρουν ν'αγαπηθούν
Έμαθα τον θάνατο τώρα
Είναι η οδύνη της αμετάκλητης απουσίας
Που πικραίνει την μπουκιά και το βλέμμα μου
Και πώς να συνεχίσω;
Δύσπιστος πια σε θεούς
Ανθρώπους και στίχους
Με το κρίμα να λιμνάζει
Μια στον λαιμό
Και μια στα μάτια μου
Να ψυχορραγώ στο τελευταίο μας
Αντίο
Αδελφή μου!
