/Ως κόρη/
Σε εκείνη που δεν μπορώ να κρύψω τη λύπη μου ακόμη και κάτω από χίλια ψεύτικα γέλια.
Σε εκείνη που όταν παίρνω ένα κιλό το βλέπει αμέσως αλλά ταυτόχρονα ετοιμάζει τάπερ με δέκα φαγητά γιατί πρέπει να τρώω.
Σε εκείνη που ακόμη ανησυχεί μήπως αμελώ να τρώω φρούτα κι αν πίνω νερό.
Σε εκείνη που ενώ πονάει παντού θέλει να έρθει να μου κάνει τις δουλειές του σπιτιού για να μην κουραστώ.
Σε εκείνη που μου στέλνει μήνυμα ότι αύριο θα κάνει κρύο, "κοίτα μην ντυθείς πάλι ελαφριά".
Σε εκείνη που όσο χρονών κι αν πήγα, όσα κι αν έμαθα, όσο κι αν σπούδασα, ο,τι κι αν κατάφερα, ακόμη ψάχνω το δικό της επιδοκιμαστικό βλέμμα, το δικό της μπράβο.
Μαμά σε σένα!
Σ'αγαπώ!
/ Ως μαμά /
Σαν μάνα μόνο μία ήταν πάντα η έννοια μου.
Μήπως η Μήδεια, η θαμμένη βαθειά μέσα μου, με ξεγελάσει παίρνοντας μορφή αγάπης κι αντί μαχαίρι κρατήσει θηλιά από φιλιά και χάδια και πνίξει το παιδί χαμογελώντας του.
Τί τραγικό μετά, να ψάχνει για πάντα την αγάπη στον φονιά του και να φταίω εγώ.
