Έχεις σκοντάψει σε στίχο σαν πέτρα αιχμηρή μπροστά σε γκρεμό
κάτι αποπνικτικά μεσημέρια μέσα σε τέσσερις τοίχους οθόνες για τις σκηνές της ζωής σου;
Έχεις νιώσει τη λέξη του ποιήματος βρόγχο στο λαιμό σου
κάτι παγωμένα μεσάνυχτα που μετράς και αναμετριέσαι με ζωντανούς και πεθαμένους;
Μην λες λοιπόν σώζει η ποίηση.
Η ποίηση σε κόβει, σε ματώνει, σε πληγώνει.
Για αυτό τη χρειάζεσαι
Στην ευτυχία σου απλώς ζεις
Δεν υπάρχουν στίχοι τόσο δυνατοί όσο η χαρά σου
Την θλίψη σου διαβάζεις στο ποίημα
Αυτή μεταλαμβάνεις και μ'αυτή το μεταφράζεις
Μη λες λοιπόν σε σώζει η ποίηση
Κι αν βγεις ζωντανός, χλεύασε τον ποιητή
Που δεν κατάφερε να σε τσακίσει.
( Και δως του μια ακόμη ευκαιρία)
